Pole sana

Pole sana ! Heel erg sorry ! Natuurlijk keken velen van jullie maandag uit naar mijn weblog, die niet kwam. En toen dinsdag nog steeds niet. Maar nu dan eindelijk een verhaaltje uit het verre Kisumu!
Afgelopen week was dus een week vol met huisbezoeken en dat was af en toe behoorlijk lastig.
Dinsdag ben ik met een zweeds meisje, Julia, lekker wezen winkelen (cheaaaap) en heb toen ook nieuwe schoenen gekocht (waar ik wel een foto van zal uploaden) en lekker gezellig over alle marktjes heb geslenterd, dat was erg leuk.
Woendag brachten we Velma (een 3 jaar oude peuter), haar zus Phenny, Amos en Kevin naar huis. Velma en Phenny werden super hartelijk ontvangen en gingen naar een goede plek toe, dat was echt superfijn.
Kevin daarentegen werd totaal niet hartelijk door zijn vader ontvangen. Zijn vader vertelde dat hij een dief was (hij had al meerdere koeien gestolen, wat hier best wel belangrijke beesten zijn) en dat hij erg beïnvloed was door jongens uit de buurt en dat hij echt een slechte jongen was (en natuurlijk deed de vader zelf niks fout). Hij was best wel agressief en wilde hem eerst ook niet accepteren. Uiteindelijk deed hij dat wel toen we benadrukt hadden dat hij nog nooit iets gestolen had, maar niet echt met het grootste plezier. Ik gaf hem (Kevin) mijn afgedankte sneakers (oke, zo klinkt het een stuk slechter, maar op zich vond hij het best wel leuke schoenen) en toen gingen we weg. Toch was ik niet erg verbaasd toen ik donderdag hoorde, nadat we lekker met Sarah en Margriet gegeten hadden, dat hij hier weer was. De volgende dag zat ik hem dan te zoeken tussen alle jongens, maar wat bleek, Jackton (de huisvader) had hem naar aanraden van Alex (de soort van baas) weggestuurd. Echt heel sneu, want nu loopt hij dus waarschijnlijk ergens rond in de straat. Ik hoop echt dat hij nog een keer terugkomt, want Jackton heeft best wel spijt dat hij hem zomaar heeft weggestuurd, en ik laat dat sowieso niet nog een keer gebeuren. Het is al lastig genoeg om voor een organisatie te werken die corrupt was, laat staan voor een straatkinderenproject dat straatjongens weigert. Daar had ik het wel echt heel lastig mee
Amos woont in een echt prachtige omgeving, en was gedeeltelijk welkom, gedeeltelijk niet. Zijn familie gaf ons in ieder geval de meest heerlijke ananassen mee toen we weggingen, maar ik kan alleen maar hopen dat ze goed voor hem zorgen (alhoewel ik dat wel verwacht, alleen kan er misschien 1 man zijn die dat niet doet..)

Donderdag hebben we lekker weer een dagje half niks gedaan (oke, superlang geïnternet) en daarna dus lekker met Sarah & Margriet gegeten wat weer errug gezellig wasJ

Vrijdag waren de volgende homevisits, en dat was best een flinke lading jongens, maar wel jongens met wie ik niet heel veel had, omdat ze hier nog niet zo lang waren.
Ook een van de meisjes, Mourine, werd thuis gebracht. Van deze homevisit springen nog steeds de tranen in mijn ogen, zo hartelijk als dat zij ontvangen werd! Ze drukte haar jasje en tas in mijn handen en renden op haar opa af. Hij tilde haar op en zo liep hij, beiden met de tranen in hun ogen, over de compound en liet haar aan iedereen zien. Ze waren zo gelukkig dat zij weer terug was. Wat precies de reden was dat zij naar Kisumu is gekomen is mij niet helemaal duidelijk, maar ik denk dat ze is meegenomen door iemand en daardoor in de jeugdgevangenis is gekomen en vanuit daar in Pandipieri.
De volgende zou Patrick zijn, maar hij had in zijn interview al zo duidelijk aangegeven dat hij het doodeng vond om naar huis te gaan, dat het me niks verbaasde dat hij ons eerst naar een vals adres bracht waar hij eerst altijd verbleef. Uiteindelijk bracht hij ons wel naar zijn eigen huis, echt superarm, waar zijn familie wel woonde, maar zijn vader (de reden dat hij al 3 jaar op de straat leefde) was er niet, dus hebben wij, Bente, Jordan (een Amerikaans meisje) en ik er echt ons best voor gedaan dat hij weer mee mocht.
De volgende die naar huis gingen waren Silas en Wyclife die directe buren waren en allebei hoofdzakelijk door beïnvloeding op de straat waren gekomen. Silas kwam uit een best wel arm huis, dus is het niet zo gek dat hij beïnvloed kon worden. Wyclife’s familie was wel wat rijker, maar zijn vader beweerde dat hij zijn vader niet was (omdat zijn moeder bij hem was weggegaan), alhoewel de hele familie anders beweerde.
Een jongen van 18, Peterson, werd ergens onderweg op de bus naar Kitale gezet (natuurlijk wel met ons telefoonnummer zodat hij altijd kon bellen als hij daar echt de behoefte aan had), met de boodschap om in januari weer terug te komen om dan naar de mechanics school te gaan.
Als laatste ging Moses naar huis, een lieve jongen, maar wel eentje die al duidelijk lang niet naar school was geweest. Zijn moeder vertelde ons dat ze heel graag wilde dat hij weer thuis kwam, maar dat ze al vaker naar hem op zoek was geweest, maar dat hij dan altijd maar eventjes kwam en uiteindelijk weer naar de straat vertrok (en vaak ook geld meenam). Moses had ons verteld dat ze heel erge stemmingswisselingen had, dus het ene moment heel lief, het andere moment heel boos. Maar het leek gewoon een heel eerlijke en aardige vrouw, die het beste met haar zoons voorhad. Hoe dat gaat aflopen weet ik niet, maar ik ben wel erg benieuwd.

Vrijdagavond zijn we dan ook eindelijk uitgeweest! Dat was wel echt superleuk! In het begin was de dj nog niet echt fantastisch maar hoe later het werd, hoe beter de muziek werd en het was gewoon erg gezellig, met Sarah, Margriet, Michelle en onze zussen Benter en Evelyn. Ik was natuurlijk hartstikke illegaal in de discotheek met mijn 17 jaar, maar ze vroegen niet eens om identificatie:), haha!

Zaterdag brachten we met Sarah, Margriet, Jordan, Julia (het zweedse meisje) en Michelle aan de rand van het zwembad door, wat erg gezellig, ontspannend en vooral lekker eten was. Ik heb zelfs vis gegeten (ja papa, wees maar trots op me!)

Zondag gingen we met Julia naar Kibuye Market, wat echt weer een superleuke ervaring was, waar ik mooie kanga’s (afrikaanse doeken) heb gekocht en ook van het geld dat Eline me gegeven had, superleuke oorbelletjes voor Daisy, waar ook wel een foto van bijgevoegd is.
Het is echt zo bijzonder hoe goedkoop je daar dingen kunt krijgen en ik denk dat, tegen de tijd dat ik souvenirs moet kopen, ik daar zeker heenga, haha!

Ook kwam vandaag mijn jongste broer, John, die ik in Ligega ontmoet heb, hier. Dat was wel weer leuk om hem te zien, maar ook wel lastig, aangezien hij nogal vaag is over wat hij de afgelopen tijd gedaan heeft en in hoeverre hij daarbij heeft samengewerkt met onze broer James (die weer betrokken was bij de corruptie). Het zou zo jammer zijn als hij ook betrokken was met het verduisteren van al dat geld. Daar zou ik echt van balen.

Maandag hebben we eigenlijk weer vrijwel niks gedaan, we wilden een filmpje van de compound uploaden, maar het hotel waar we zaten had erg traag internet (dus proberen we het vandaag gewoon weer) en we moesten natuurlijk de was doen, waar we gelukkig bij werden geholpen, haha!

Dinsdag zijn we weer op homevisits geweest, wat echt weer superleuk was!
Eerst kwam Philemon, een jongen die gezegd had dat allebei zijn ouders dood waren en dat hij alleen in hun huis leefde, maar wat natuurlijk niet helemaal waar was. Hij bracht ons naar zijn opa en oma, die ons vertelde dat zijn moeder ergens anders getrouwd was, en dat zijn vader op de een of andere manier een hekel aan hem had. Zijn stiefmoeder was niet echt heel sociaal en zorgde ook niet goed voor hem, en toen zijn opa had aangeboden om voor hem te zorgen, had zijn vader dat absoluut niet goed gevonden. Maar nu kreeg de opa dan de verantwoordelijkheid voor hem, en het was echt zo’n leuke, aardige man, het voelde echt goed om hem daar achter te laten.
Daarna brachten we een meisje weg, die wel heel welkom was, maar die niet helemaal op haar gemak leek. Het leek wel alsof ze een beetje bang was voor haar oom, maar de mensen met wie we waren zeiden dat dat niet zo was, dus dan moet je dat maar geloven.
Daarna brachten we Isaac (een jongen die hier al zit sinds wij hier zijn) naar huis, en die was, nadat hij zijn excuses had aangeboden voor het stelen van geld, heel erg welkom. Zijn vader was, volgens mij, een pikipi (motortaxi) driver, maar ze hadden wel een heel mooi huis, dus volgens mij best een fijne plek om te wonen.
Als allerlaatste werd mijn grote vriend Zadock terug gebracht, die best wel bang is voor zijn vader, die hem slaat omdat hij nooit heeft leren lezen. Hij werd echt superhartelijk ontvangen door zijn moeder, broertje en zusje, dat was echt mooi om te zien. Zijn vader was op dat moment bij zijn 2e vrouw (normaalste zaak van de wereld hier), dus vroegen we om zijn telefoonnummer en nu gaan ze vanuit Pandi contact met hem opnemen. Maar Zadock wilde wel heel graag thuis blijven, dat was duidelijk.
Zijn woonplaats ligt bijna op de route naar Ligega (de rural place van ons gastgezin), dus als we daar heen gaan, gaan we zeker eventjes bij hem langs, want ik ga hem echt missen hier. Hij hielp me altijd met het wassen (nouja, vaak) en hij was sowieso een heel lieve behulpzame jongen.
Gisteren gingen we op de laatste homevisits, de homevisits in Kisumu. Naar verwachting zou dat niet al te lang duren.. Vincent, een van de liefste jongens op de compound, werd vandaag thuisgebracht. Nou ja, bij de zus van zijn oma, maar goed. Het is vlakbij en ik ben zeker van plan om hem op te zoeken (vooral omdat we de kaart die we voor hem gemaakt hadden vergeten waren, haha). Verder brachten we nog één ander meisje naar huis, waar ik zelf niet bij was, omdat het zo ver rijden was dat het al na lunchtijd was en ik de hele dag op een paar boterhammetjes en een kopje thee had geleefd, maar volgens Bente was zij ook erg welkom. Een ander meisje kon haar huis niet meer vinden, maar er was aangifte gedaan bij de politie, dus als het goed is zijn ze daar vandaag heen om meer uit te vinden.
Er zijn nog 6 jongens hier, eentje gaat morgen weg, eentje vandaag en een derde als zijn moeder in de rechtbank geweest is. En dan blijven er dus nog 3 over.
Vanochtend werd ik wakker en ik schrok echt van de leegte hier. Er waren gewoon maar een paar mensen buiten. Onvoorstelbaar.

Okee, deze weblog is alweer veel en veels te lang, sorry daarvoor, maar ik kan het jullie alleen maar gedetailleerd uitleggen, een korte uitleg lukt gewoonweg nietJ

Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin en de tijd vliegt veels en veels te snel voorbij!