Sportdag!!!

En dan ineens zet Sarah 2 weblogs online binnen 4 dagen, maar dat heeft een goede reden.
We hebben namelijk al een eerste doel gevonden voor het ingezamelde geld, een sportdag voor de jongens. Een aantal dingen (zoals stoelen) zijn natuurlijk al aanwezig, maar voor een eierloop of een waterballonnengevecht is natuurlijk materiaal nodig dat geld kost. Dus het eerste geld ingezameld voor de jongens zal daarvoor gebruikt worden. We willen ook een lunch organiseren, met wat frisdrank. De sportdag zal de volgende week donderdag plaats vinden en in de eerste daaropvolgende weblog zal ik foto’s plaatsen.
Ook zijn we van plan om ze, de jongens, een keer mee uit zwemmen te nemen.
Het rekeningnummer is 941224287 (tnv Drenth SM), mocht je nog willen bijdragen aan projectjes speciaal voor de kids. Zelfs de kleinste bijdrages zijn nuttig, want de entree voor het zwembad is tussen de €1 en €2 per persoon.
Nou ja, Bente en ik kijken in elk geval ontzettend uit naar de sportdag, hoewel er nog ontzettend veel geregeld moet worden, omdat we zeker weten dat de kinderen ervan zullen genieten.
Het is trouwens ook voor de kinds van de non formal education, aangezien die samenwerkt met de opvang van de jongens.

De elektriciteit is nu, een week later dus, nog steeds niet terug en ik schrijf deze weblog dan ook bij het flikkerende lichtje van een kaars op oliebasis, een bijzondere ervaring. Gelukkig heb ik mijn dierbare phone maandag wel kunnen opladen en ik heb mijn ouders dan ook weer gesproken.
De iPod wordt beetje bij beetje opgeladen, als ik de laptop gebruik, of als we in het internetcafé zitten. En hoewel het vroeg naar bed gaan me wel irriteert, is het leven zonder elektriciteit helemaal zo zwaar nog niet.

Verder is er ook nog iets naars gebeurd, Charles, de jongens waarover ik in mijn vorige weblog vertelde dat hij moest huilen toen Bente en hij een gesprek hadden, is weggelopen. Terug naar de straat. Waarom wist niemand, waarschijnlijk vindt hij het leven daar leuker, maar dat kan ik me zo lastig voorstellen. Bovendien heeft hij ook nog eens malaria. De avond voor zijn vertrek zei ik nog tegen Bente: ‘O, ik zou hem wel mee naar huis willen nemen, hem een kans op een goede toekomst geven.’ Elke keer als ik aan hem denk, komen de tranen naar boven. Die lieve, grappige, verdrietige, zieke jongen leeft op de straat. Misschien ligt hij ergens wel te creperen van de pijn.
De mensen hier zijn het wel gewend, maar zowel voor Bente als mij is het allemaal behoorlijk heftig!

Dinsdag zijn ook alle jongens kaal geschoren, ivm hygiëne, wat er natuurlijk niet uitziet. Maar ondertussen begin ik er wel aan te wennen. Alhoewel ik duidelijk merk dat Charles er niet is, heb ik het erg naar mijn zin tussen de jongens, die allemaal superlief zijn.
Het gaat de goede kant op met ons swahili, en ik heb vandaag aan Kevin uitgelegd dat “on” hetzelfde is als juu ya, “under” hetzelfde als chini ya, en “in” hetzelfde als katika, dat was erg grappig.
Dinsdag heeft Benter (mijn tijdelijke zus) ook een begin gemaakt aan de vlechtjes in mijn haar, waar een foto van te vinden is.
Ze is er dinsdagavond sowieso 3 uur mee bezig geweest en woensdag nog 2 uur, maar dan heb je ook wat.

Wat ik als laatste aan jullie wilde meedelen was dat Bente en ik wasmachines gevonden hebbenJ. Toen we op zoek waren naar een ATM die Maestro accepteerde, en daarbij alle banken in town hebben gezien, zagen we er dan ineens een. Een klein zaakje met een wasmachine. Het is natuurlijk niet echt sociaal om daar als onze was te doen, maar misschien het beddengoed?
WE zijn trouwens geen WERKENDE Maestro-accepterende ATM tegengekomen, dus na 24 x onze kaart in een machine te hebben gestopt, besloten we maar eventjes zuinig van Bente’s geld te leven, want mijn geld is helemaal op.
Donderdag (ondertussen vandaag, maar gisteravond was dat nog ver weg) maar een bezoekje aan Barclays brengen, waarom ze nou net die ene Maestro-accepterende ATM kapot moesten maken en dan ook nog om 15:00 dicht moesten gaan, in plaats van een half uurtje later.

Zo zit ik hier dan, blut, zonder normaal licht, met een bijna lege iPod, het vooruitzicht van een wc met kakkerlakken (waar ik dinsdagavond wegens diarree dan toch echt gebruik van moest maken), aan een bijna gedekte tafel te schrijven (om het morgen over te typen) in de wetenschap dat ik over een uurtje in bed lig.
En ik had een paar maanden geleden nooit gezegd dat ik me op zo’n moment gelukkig zou voelen.
Toch voel ik me dat, ondanks het weglopen van Charles en alle andere nare dingen. Ja, in deze primitieve omstandigheden voel ik me prima, veilig en welkom. En gelukkig dus.

Wish me luck met alle voorbereidingen, ik denk aan jullie (bijna) allemaal, en bedank jullie voor de bijdrage aan de nu al leuke sportdag!

Liefs