Onder het genot van frietjes
Door: Sarah
Blijf op de hoogte en volg Sarah
11 Oktober 2010 | Kenia, Kisumu
En daar zitten we dan weer. In het al o zo vertrouwde internetcafétje, waar ik binnen 20 minuutjes een weblog moet verzinnen, omdat ik per se frietjes wilde eten in plaats van ugali. Alhoewel ik nog steeds geen hekel heb aan dit bloem-voedsel, smaken de frietjes toch echt overheerlijk.
De afgelopen week was een jongensweek. Het was geweldig.
Het lesgeven was erg uitdagend en leuk, omdat je engels moest geven in .. het engels, en omdat de jongens die taal niet allemaal even goed spreken heb je ook vaak je handen en voeten nodig, moet je dingen aanwijzen, of uitbeelden.
Wiskunde (rekenen dus) vinden ze allemaal leuk, en is ook iets makkelijker uit te leggen. DE afgelopen week heb ik Ismaël geholpen met het schrijven wat de cijfers, wat hij nu, EINDELIJK, kan. Van 1 t/m 9. En soms staan ze niet helemaal recht. Soms gewoon op de kop. Maar vaak genoeg lukt het wel. En dat brengt zo’n trots gevoel naar boven.
Verder is de elektriciteit uitgevallen. Dat was/is erg vervelend. Het was beloofd dat we vrijdag weer elektriciteit zouden hebben, maar helaas, nu, maandag, moeten we maar hopen dat het morgen gebeurt. WE gaan zometeen dan ook naar het hoofdkwartier om daar onze telefoons op te laden, want we hebben nu al een tijdje geen telefonisch contact meer gehad met het thuisfront en dat valt dan ook best zwaar.
Behalve het lesgeven hebben we ook superveel met de jongens gespeeld. Ondanks dat we nu vroeg gaan slapen, omdat er zonder elektriciteit niet eens te lezen valt, zijn de avonden wel heel leuk. Tikspelletjes (nouja, kietelspelletjes) en voorlezen in het Nederlands waar per ongeluk net het woordje seks inzit, ach ja. Helaas waren er ook zo z’n mindere momenten. Toen Bente met Charles, de grappigste, zat te praten en wat vragen stelde over zijn afkomst en zijn rehabilitatie en toen hij moest huilen. Het was heel ontroerend omdat hij liet zien dat hij verdrietig was, want zijn ouders leven niet meer. Achter dat altijd vrolijke masker zit best een verdrietig jongetje. Het was erg ontroerend en ook best verdrietig.
Ik merk echt dat we dichter naar de jongens toegroeien en zelfs de jongens die eerst wat afstandelijker waren, spelen nu echt mee en laten zich kietelen, of, zoals vandaag, zich met een hoofd in een emmer water zetten. Esborn, 7 jaar, zegt namelijk de hele tijd: Sarah is a big boy. En ja, dat kan natuurlijk niet ongestraft blijven.
Ondanks alle lol die we hier hebben, merken we ook wel dat het erg vermoeiend is. JE doet niet zoveel de hele dag, een beetje lesgeven, een beetje swahili leren, wat schrijven in het reisdagboek, wat lezen, en dan na het eten naar bed. Maar je bent altijd in de weer met de jongens, of je bent aan het nadenken over wat je allemaal wilt organiseren voordat de volgende weggaat. Sinds we hier zijn, zijn sowieso al 3 jongens weggegaan, en 22 oktober gaat er weer eentje. Rasto. Alleen de naam is al grappig, maar het is een superlieve jongen. Heel wijs. Hij probeert niet stoer te doen, soms zit ie ook alleen en dan is hij helemaal in zijn eigen wereldje. Hij is ook superslim, en ook heel grappig en kan erg goed zingen. Kortom, doodzonde dat hij binnenkort alweer weggaat, en we willen hem dan ook een foto meegeven en we kopen een nieuwe voetbal zodat we binnenkort nog een keertje kunnen voetballen.
Toen de week dan eindelijk was afgelopen, was het weekend heerlijk. Ten minste. Dat dachten we. Want zaterdag was het dus wasdag. Wasdag voor 2 weken. Wasdag met beddengoed. Met de hulp van Evelyn die het beddengoed voor haar rekening nam, en het laatste half uurtje van 3 kinderen, zijn we nog steeds dik 3 uur bezig geweest.
Het verklaart dan ook best mijn droom dat mijn ouders ineens hier waren en een huisje hadden met een wasmachine. Want man, ik had niet verwacht dat ik dat zou missen!
Verder was het weekend sowieso best zwaar, waarom weet ik niet echt. Zondag gingen we zwemmen, en ik moet zeggen dat de luxe in het hotel even heel lekker voelde. Het voelde als eventjes weg. En we zijn dan nu ook al aan het nadenken over wanneer we op vakantie willen gaan.
Ach ja, wat een rommelige weblog. Maar hij is in ieder geval korter dan de andere!
En ik moet gauw mn frietjes opeten voordat ze koud worden!
Aankomende zaterdag bevind ik me alweer 1 maand in dit land. De tijd vliegt. Dus ik ga genieten.
Daaaag
De afgelopen week was een jongensweek. Het was geweldig.
Het lesgeven was erg uitdagend en leuk, omdat je engels moest geven in .. het engels, en omdat de jongens die taal niet allemaal even goed spreken heb je ook vaak je handen en voeten nodig, moet je dingen aanwijzen, of uitbeelden.
Wiskunde (rekenen dus) vinden ze allemaal leuk, en is ook iets makkelijker uit te leggen. DE afgelopen week heb ik Ismaël geholpen met het schrijven wat de cijfers, wat hij nu, EINDELIJK, kan. Van 1 t/m 9. En soms staan ze niet helemaal recht. Soms gewoon op de kop. Maar vaak genoeg lukt het wel. En dat brengt zo’n trots gevoel naar boven.
Verder is de elektriciteit uitgevallen. Dat was/is erg vervelend. Het was beloofd dat we vrijdag weer elektriciteit zouden hebben, maar helaas, nu, maandag, moeten we maar hopen dat het morgen gebeurt. WE gaan zometeen dan ook naar het hoofdkwartier om daar onze telefoons op te laden, want we hebben nu al een tijdje geen telefonisch contact meer gehad met het thuisfront en dat valt dan ook best zwaar.
Behalve het lesgeven hebben we ook superveel met de jongens gespeeld. Ondanks dat we nu vroeg gaan slapen, omdat er zonder elektriciteit niet eens te lezen valt, zijn de avonden wel heel leuk. Tikspelletjes (nouja, kietelspelletjes) en voorlezen in het Nederlands waar per ongeluk net het woordje seks inzit, ach ja. Helaas waren er ook zo z’n mindere momenten. Toen Bente met Charles, de grappigste, zat te praten en wat vragen stelde over zijn afkomst en zijn rehabilitatie en toen hij moest huilen. Het was heel ontroerend omdat hij liet zien dat hij verdrietig was, want zijn ouders leven niet meer. Achter dat altijd vrolijke masker zit best een verdrietig jongetje. Het was erg ontroerend en ook best verdrietig.
Ik merk echt dat we dichter naar de jongens toegroeien en zelfs de jongens die eerst wat afstandelijker waren, spelen nu echt mee en laten zich kietelen, of, zoals vandaag, zich met een hoofd in een emmer water zetten. Esborn, 7 jaar, zegt namelijk de hele tijd: Sarah is a big boy. En ja, dat kan natuurlijk niet ongestraft blijven.
Ondanks alle lol die we hier hebben, merken we ook wel dat het erg vermoeiend is. JE doet niet zoveel de hele dag, een beetje lesgeven, een beetje swahili leren, wat schrijven in het reisdagboek, wat lezen, en dan na het eten naar bed. Maar je bent altijd in de weer met de jongens, of je bent aan het nadenken over wat je allemaal wilt organiseren voordat de volgende weggaat. Sinds we hier zijn, zijn sowieso al 3 jongens weggegaan, en 22 oktober gaat er weer eentje. Rasto. Alleen de naam is al grappig, maar het is een superlieve jongen. Heel wijs. Hij probeert niet stoer te doen, soms zit ie ook alleen en dan is hij helemaal in zijn eigen wereldje. Hij is ook superslim, en ook heel grappig en kan erg goed zingen. Kortom, doodzonde dat hij binnenkort alweer weggaat, en we willen hem dan ook een foto meegeven en we kopen een nieuwe voetbal zodat we binnenkort nog een keertje kunnen voetballen.
Toen de week dan eindelijk was afgelopen, was het weekend heerlijk. Ten minste. Dat dachten we. Want zaterdag was het dus wasdag. Wasdag voor 2 weken. Wasdag met beddengoed. Met de hulp van Evelyn die het beddengoed voor haar rekening nam, en het laatste half uurtje van 3 kinderen, zijn we nog steeds dik 3 uur bezig geweest.
Het verklaart dan ook best mijn droom dat mijn ouders ineens hier waren en een huisje hadden met een wasmachine. Want man, ik had niet verwacht dat ik dat zou missen!
Verder was het weekend sowieso best zwaar, waarom weet ik niet echt. Zondag gingen we zwemmen, en ik moet zeggen dat de luxe in het hotel even heel lekker voelde. Het voelde als eventjes weg. En we zijn dan nu ook al aan het nadenken over wanneer we op vakantie willen gaan.
Ach ja, wat een rommelige weblog. Maar hij is in ieder geval korter dan de andere!
En ik moet gauw mn frietjes opeten voordat ze koud worden!
Aankomende zaterdag bevind ik me alweer 1 maand in dit land. De tijd vliegt. Dus ik ga genieten.
Daaaag
-
11 Oktober 2010 - 16:05
Wilma:
Hoi Saar,
leuk je weblog en hoe gaat het nu verder? Wordt dit het project voor de volgende maanden? Waar gaan de jongens naar toe als ze weg gaan? Liefs -
11 Oktober 2010 - 19:04
Nienke:
Hee Sarah!
Waauw, ik weet niet wat ik moet zeggen..
Je had me uitgenodigd voor je afscheidsfeestje, en ik had eigenlijk geen idee wat je precies ging doen. Nu volg ik al je blogs, en ik ben echt impressed! Wat een geweldige ervaring.
Het is wel heel toevallig, want ik ben ook al langer aan het denken om met Jongeren & Missie een jaar weg te gaan na mijn eindexamen. Toen ik zag dat jij naar Kisumu ging dacht ik dat het toeval was, maar je bent ook met J&M weg!
Echt heel toevallig.
Ik wens je heel veel wijsheid en bijzondere ervaringen toe.
Als je terug bent moeten we maar eens wat afspreken, ik ben benieuwd hoe je het hebt ervaren.
Maar in de tussentijd blijf ik je trouw volgen!
Veel liefs, Nienke -
11 Oktober 2010 - 19:48
Eline:
Nou, het klinkt nog steeds echt totaal niet als mijn ding, maar jij vertelt er enthousiast over, dus ik neem aan dat je het nog steeds naar je zin hebt!
Jammer dat je vrijdag niet mee kan kijken naar de Phineas&Ferb film, maar ik denk dat je niet heel veel gaat missen, zeker niet als je bedenkt wat jij daar allemaal doet!
Oh, ik moet er vandoor, de wasmachine piept, dus m'n kleren waren weer binnen een uur schoon, met 1 druk op de knop. OH NO SHE DIDN'T! :P -
12 Oktober 2010 - 16:48
Elisa:
Hoi Saar,
Ik merk dat zo reageren voor jou wat makkelijker te lezen is en zo laat ik natuurlijk merken dat ik je echt wel volg haha
Dat je dit doet vind ik super! Je weet hoe ik er tegenover stond/sta, maar wat je doet is echt geweldig voor die kinderen =)
xxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
