Meer mezelf worden

Hallo lieve allemaal,

Een weekje later hebben we al zoveel weer meegemaakt. Nouja, in jullie ogen zal het best meevallen, maar ik heb het gevoel dat ik hier blijf groeien, en dat ik dichter bij mezelf kom.

Een goede vriend vertelde me ooit dat mensen niet veranderen, maar dat ze meer zichzelf worden. Toen hij me dat vertelde was ik het al met hem eens en nu zie ik zeker in dat hij echt gelijk heeft.

Alle nachten die ik vroeg naar bed ga (en geloof me, dat zijn er hier nogal wat) heb ik tijd om te schrijven, na te denken en natuurlijk gewoon te slapen. Mijn eerste reisdagboek heb ik al bijna halfvol geschreven, en dan heb ik natuurlijk nog zo’n rare droom die ergens moet worden opgeschreven, of ik schrijf een verjaardagskaart voor mijn oma.

Hier even een kort overzichtje van alle projecten van de afgelopen week: Maandag: uhm… niks? Ik heb bij Julie, een jonge vrouw die we al de eerste dagen ontmoet hadden, een paar kaartjes gestempeld en dat was het, maar Bente mocht, geluksvogel, de straat op om straatkinderen aan te sporen om naar Pandi te komen.
Dinsdag, woensdag én donderdag hebben we doorgebracht bij PSC (personal support centre), waar mensen die HIV-positief zijn de dokter ontmoeten en behandeling voorgeschreven krijgen. Onze taak was eigenlijk een beetje registreren van de patiënten en opzoeken van de files. Schrik niet. Elke dag kwamen er 50 patiënten, waarvan ongeveer 5 nieuwe. En die komen niet elke week, nee hoor, die komen elke maand, elke 2 maanden, elke 5 maanden, dat hangt er maar net vanaf van wat de dokter voorschrijft. Kun je je voorstellen hoeveel mensen, en kinderen, dat zijn? Er waren iets van 2500 files, misschien wel meer, ik kan het me niet precies voor de geest halen.
Donderdag hadden we wel een speciale dag bij de PSC, want “we were going into the fields”. Zoals je misschien hieruit kunt afleiden, we gingen op huisbezoek bij HIV-positieve mensen. En dat, zoals te verwachten, was best wel even schrikken. Een vrouw die niet eens op kon staan, moeite had met praten, zo’n vrouw had dus al enorme stappen gezet door de behandeling. Niet lang geleden kon ze namelijk alleen maar liggen.
Ook gingen we bij een man langs die naast de HIV-positiviteit ook nog een andere ziekte had opgelopen (waarschijnlijk malaria). Doordat hij geen familie of vrienden in de buurt had, kon er niet voor hem gezorgd worden, en hij kon geen eten binnenhouden, dus iemand moest voor hem porridge maken, maar je raad het al, niemand die dat dus kon doen. De kans dat die man de komende weken komt te overlijden is eigenlijk best groot.
Nu schrijf ik dat best wel nuchter op, maar op dat moment waren Bente en ik best wel eventjes geraakt.
Ook zijn we langs gegaan bij een familie waarvan de vader al onder behandeling was, maar de moeder, al hoewel ze wist dat ze positief was, nog niet. We hebben geprobeerd haar over te halen om ook medicijnen te gebruiken, want ze was nu nog niet erg ziek en ze had 2 prachtige kinderen, maar ik vraag me af hoeveel het uitgehaald heeft. Of ze ook daadwerkelijk nu naar de kliniek zal gaan.
Vrijdag was, helaas, nutritiondag, gelukkig voorlopig de laatste. We gingen naar Magadi en onder het voorwendsel dat we ’s middags naar een festival moesten, mochten we (voor de lunch!) eerder weg. Het erge aan nutrition is niet het werk, dat is op zich best te doen. Maar het feit dat er iets van 8 mensen zijn (waarvan 1 man, de nutrition-assistent doodleuk lag te slapen), voor werk dat door maximaal 3 mensen makkelijk gedaan kan worden.
Op een gegeven moment kwamen er nieuwe mensen binnen, en ik, terwijl ik zat te helpen met het bereiden van het eten, ging die nieuwe mensen maar helpen omdat NIEMAND iets deed. Echt. Het is werkelijk waar erg… Afrikaans!

Over het festival. Francisca had ons, al een tijdje geleden, een flyer gegeven over een festival van IYF. Wat de organisatie precies doet weet ik nog steeds niet helemaal, maar volgens mij is het vooral activiteiten en dingen voor jongen organiseren, zoals dans, taekwondo, chinees, frans, piano, kortom, van alles. Misschien is er op internet meer over te vinden. Met het festival probeerde ze wat populariteit in Kisumu te kweken, wat volgens mij best gelukt is. Van oorsprong is het, denk ik, een Koreaanse organisatie, maar ondertussen uitgebreid tot meer wereldwijd. Via de organisatie kon je je dan ook aanmelden om voor een jaar vrijwilligerswerk te gaan doen in een ander land. Het eerste semester was vanaf 11 februari 2011 tot 11 februari 2012. Op dit moment werd het festival dus vooral georganiseerd door mensen uit Amerika, Rusland, Thailand, Korea en vast nog meer landen, die nu voor vrijwilligerswerk in Kenia waren. Best wel leuk dus.
Vrijdag zijn we daar niet heen gegaan, omdat Francisca er volgens mij niet zo’n zin in had, en mij kwam dat best goed uit, omdat ik echt behoorlijke last van mijn rug had. Dat was natuurlijk best balen, aangezien ik dat hier niet echt goed kan gebruiken. Aan het eind van vrijdag was dat gelukkig wel wat minder geworden, en zaterdag zo goed als over.
Zaterdags zijn we dus naar het festival gegaan, waar we ’s ochtends eerst lezingen kregen (ja, het was een christelijke organisatie), maar ook een voorstelling van muziek en dans. ’s Middags waren er allemaal kleine wedstrijdjes, zoals stoelendans, touwtrekken, touwtje springen en ook nog andere grappige spelletjes, zoals shoe run, waarbij je de schoenen van jouw kant naar de andere kant moest brengen, of bag stealing, waarbij het erom ging wie het eerst de tas gestolen had. Het team dat de meeste spellen won, had dan ook gewonnen. (Ons team was dat natuurlijk niet, haha).
Daarna werd er weer voor ons gedanst en gezongen en in de namiddag kregen we de laatste lezing. Die waren al met al best saai, dus besloten we om zondag, want dan gingen we weer, schrijf- en leesmateriaal mee te nemen, want sommige, ijverige, studenten waren in hun bijbel aan het lezen, of dingen aan het opschrijven.
Deze weblog schrijf ik op zaterdagavond, dus ik weet nog niet hoe onze trucs zondag werken, jammer he;)

Zowel donderdag, toen we vroeg terugkwamen uit de fields, als vrijdag, toen we dus niet naar het festival gingen, hebben we best wel veel met de jongens gespeeld. Kaart, kwartet (credits for pamela), we hebben tv gekeken, we hebben ze doodgekieteld van alles. Het zijn echt allemaal zulke lieve jongens.
Ik had toch verteld dat er eentje was met hele mooie tanden? Noujaa, die is er dus, zijn naam is Paul, maar hij is echt een beetje ongrijpbaar. Ik probeer wel contact met hem te zoeken, maar hij houdt het een beetje af. Voor mij vet jammer, maar ach. Dan heb ik nog Sadoc (oftewel: Bodyguard), die echt mijn buddy is geworden. Af en toe moet ik echt een beetje zorgen voor afstand, omdat, als wij de hele volgende week hier gaan werken (JA LEUK HE!!!!), er wel een bepaalde afstand moest zijn en dan heb je nog Charles die de meest schattige kuiltjes in zijn wangen heeft.
Verder heeft Caleb, een beetje een einzelganger, mij het verhaal verteld over hoe hij op de straat terechtgekomen is. Hij vertelde dat zijn vader stierf en dat zijn moeder er toen vandoor is gegaan. Hij bleef achter bij de eerste vrouw van zijn vader (ach ja, dat is hier natuurlijk ook doodnormaal, meerdere vrouwen voor een moslim-man), en diens zoon. Zijn halfbroer zorgde dat hij achterliep op school, of te laat kwam, waardoor hij weer op zijn kop kreeg en zelfs van school is getrapt. Nu wil hij heel graag naar boarding school, maar guess what, daar heeft niemand van de jongens het geld voor.
Ik heb mijn hoofd zitten breken over een oplossing, en het enige wat ik kan verzinnen zijn instanties zoals foster parents plan, maar ja, zijn moeder leeft, als het goed is nog, dus tjaa..
Natuurlijk ben ik door mijn begeleider ook gewaarschuwd dat sommige van de jongens wel leugens ophangen, om geld te krijgen, maar ik heb bij hem totaal niet het gevoel dat hij daarom het verhaal vertelde, omdat hij een heel serieuze en verstandige jongen lijkt. Natuurlijk, schijn bedriegt, maar ja, ik ben gewoon graag goedgelovig. Maar ik zou me daarin wel meer willen verdiepen.
We hebben ook weer veel met Daisy gespeeld, wat natuurlijk ook ontzettend leuk was.

Goed goed, volgende week zijn we dus de hele week op dit project om nou eens precies uit te vogelen wat ze hier doen. Bente en ik hebben door het festival al helemaal ideeën voor een sportdag, die we dan samen met de NFE (non-formal education) zouden willen doen. Ach ja, het is maar goed dat we zo overenthousiast zijn denk ik soms.

Doordat we dit hele weekend dus niet veel thuis zijn geweest, hebben we ons weekendschema een beetje moeten omgooien. Van het benen scheren bijvoorbeeld is niks terecht gekomen, dus ik hoop dat ik maandag ergens een gaatje kan vinden, haha. Verder hebben we, foei toch, onze kamer niet schoongemaakt, wat hier, volgens mij, wel de gewoonte is. Ook hebben we niet onze kleren gewassen, alhoewel we dat vrijdag wel van plan waren, maarja, het spelen met de jongens was net iets belangrijker.
Ook zijn we vergeten geld te pinnen om onze eerste betaling aan Pandipieri te doen, dus dat moeten we nu ook nog maar eventjes uitstellen.
Ook hadden we bedacht dat we voortaan in het weekend zouden gaan internetten, maar door dit leuke festival gaat dat ook niet gebeuren, misschien dat we daar maandag tijd voor hebben.
Alhoewel we vorige week dus zijn begonnen aan de cursus Swahili, hebben we dit weekend ook daar geen tijd voor kunnen vinden, en het jaarplan, dat ik dit weekend voor de trainerscursus wilde maken, is ook weer eventjes uitgesteld (mijn excuses aan mijn zusje).

Pfoepfoe, dit is nu al zo’n ontzettend lange weblog, en ik ben, helaas voor jullie, nog niet klaar. Ach ja, over een paar maanden heb ik niks nieuws meer te vertellen, dus misschien dat jullie het dan erg leuk vinden om dit terug te lezen.
Zoals ik al zei denk ik veel na over van alles. Over het feit dat mijn jongste zusje bijvoorbeeld een vriendje heeft gekregen. Zonder dat ik hem goed kan keuren, en maar moet hopen dat mijn moeder daar goed genoeg in is. Of over mijn vriendinnen, van wie de meeste ook allemaal een nieuw deel van hun leven zijn ingeslagen. Of over hoe het zou zijn als ik nu zou zijn gaan studeren. Ik moet eerlijk zeggen dat de eerste barstjes in het niet-missen al zijn gekomen. Ik mis het nog niet echt, maar af en toe, zoals toen ik me deze week niet zo lekker voelde, dan wil ik graag in mijn eigen bedje liggen. Of als ik even gek wil doen en behoefte heb aan mijn vriendinnetjes. Want alhoewel ik de mensen hier echt (bijna) allemaal superaardig vind, op Bente na heb ik nog niet echte vriendinnen.

Had ik jullie trouwens al verteld over Frank? Hij is, volgens mij, een van de oudere straatjongens, dus hij zit overdag niet op school, maar hij slaapt hier wel. Hij probeert Bente en mij al weken zo gek te krijgen dat hij ons Kisumu mag laten zien, en volgens mij vindt ie mij wel erg aardig. Terwijl ik hem echt niet mag, omdat elke keer als ik leuk met de jongens of met Daisy zit te spelen, hij komt storen. Ach ja, ik moet maar blij zijn dat er hier mensen zijn die me aardig vinden, want anders had ik me ook nog eens eenzaam gevoeld haha.

Wat hier trouwens echt onmogelijk is! Sommigen van jullie weten wel dat ik af en toe gewoon even mijn eigen momentjes moet hebben. Dan kan ik lekker voor me uitstaren en weg zijn. En dat kan natuurlijk best in onze kamer, dan zeg ik tegen Bente: ga jij eens even lekker wieberen, dan kan ik even mijn ding doen. Maar ja, in onze kamer is het warm en ’s avonds zitten er nog wel eens muggen. Dus het liefst zou je naar buiten willen, maar ja, buiten zijn er echt werkelijk waar overal mensen, en als het donker is, is het verstandiger om niet in je eentje van de compound af te gaan. Dus ik hoop, dat over een tijdje, als de mensen gewend aan ons zijn, dat ik dan gewoon ergens kan gaan zitten en lekker voor me uit kan staren.

Nou ja, aangezien ik het eigenlijk veels te druk heb om zo’n lange (dik 3 pagina’s in word, eigenlijk 3,5) met al die dingen die ik vandaag overdag had moeten doen (maar die waarschijnlijk een paar dagen of zelfs een week worden uitgesteld), zal ik er maar een eind aan breien. Als je nog vragen hebt, of weet ik veel wat, mail ze gerust. Of stuur een brief, haha! (Alhoewel het vanaf hier naar Nederland vet duur is, dus andersom zou dat ook wel zo zijn). En als je geen vragen hebt, maar je hebt wat leuks meegemaakt, stuur dan ook iets, want ik heb afgelopen week echt superleuke mailtjes ontvangen en vindt het ook echt leuk om, als het maar een klein beetje, op de hoogte te worden gehouden.

Okee. Volgens mij heb ik bijna alles wel opgeschreven (nouja, getypt), en als ik wat vergeten ben, dan zullen jullie dat niet missen.
Deze week hebben we niet heel veel foto’s gemaakt, maar ja, behalve het spelen met de jongens en daisy en het festival hebben we ook niet zo heel veel boeiends gedaan.
Ojaa, toch wel, we hebben hardgelopen! En ook gezwommen. Het was allebei erg leuk, heerlijk om het water te voelen, en ook heerlijk om een keer weer vermoeid te zijn. Ik ben trouwens, volgens mij, ook al echt afgevallen, dus dat is ook best prima. Wel ben ik erachter gekomen dat mijn buikspieren echt flut zijn, want van 20 heb ik al spierpijn, dus daar ga ik ook even op trainen.

Okee. Ik denk dat nu echt alles in deze weblog staat, die ondertussen al bijna 4 pagina’s lang is.

Tot over een week dan maar weer,

Liefs,
Saar