Too busy to miss you

Jambo! Habari? Dat betekent Hallo, hoe gaat het ? En dan zeg je: Sijambo.

Dat is het Swahili wat Bente en ik tot nu toe al geleerd hebben. Natuurlijk willen we heel graag de Swahilicursus doen, maar elke keer komen er weer andere dingen tussendoor. Zoals: de was doen, verhuizen, interessante gesprekken met Stephen, kaarten met de jongens of spelletjes doen met Daisy.
De afgelopen week zijn we ook naar Nutrition geweest, wat voor Bente echt een tegenvaller was, maar, aangezien het mij al niks leek, voor mij best een meevaller. Verder hebben we ook geholpen op NFE, non formal education. Dat is een school waar geen examens worden afgenomen, en waar ze ook geen uniform hoeven te dragen. Het zijn kinderen vanaf 8 tot en met 13 jaar die van de straat zijn “geplukt” (sommige zijn wezen, van anderen vinden de ouders het niet belangrijk genoeg om ze naar school te sturen, of ze hebben het geld niet om naar school te gaan). De straatjongens van ons project zijn ook deel van de NFE.
Het was ontzettend leuk om op die school te helpen, omdat ze ook veel tijd krijgen voor hun sociale ontwikkelingen en het verwerken van eventuele trauma’s. Het was echt wel uitdagend omdat ze niet allemaal goed engels kunnen (eigenlijk kunnen een paar dat maar), en omdat het niveau van wat ze kunnen ook heel verschillend is qua bijvoorbeeld wiskunde (rekenen dus).
Ook hebben we nog geholpen op een pre-primary school en dat was wel leuk, en grappig, want die kinderen zijn allemaal zo ontzettend lief, nieuwsgierig en schattig, maar niet zo uitdagend als de NFE.

Verder hebben we dus al veel andere nuttige dingen gedaan, zoals verhuizen. We zijn nu vanaf ons kleine kamertje vertrokken naar een grotere kamer, waar we eindelijk onze koffers helemaal hebben kunnen uitpakken. We zitten nu meer in het huis van het gastgezin.
Deze kamer hebben we ook helemaal zelf schoongemaakt, en daar ben ik best trots op, aangezien je hier geen stofzuiger hebt, dus met een soort bezem zo goed mogelijk al het stof moet wegkrijgen!

Ook hebben we de was gedaan, wat best grappig was omdat Daisy, het dove meisje, ons hielp. Zij gooide ons (nouja, mij dus) erg nat, dus ook de kleren die ik aan had zijn gewassen. Het wassen is toch best lastig, want het moest eerst in een emmer met sop, vervolgens in een emmer met alleen water en daarna nog een keer in een emmer met alleen water, zodat het sop niet in de kleren zou blijven. En geloof me, met je handen wassen is best moeilijk. Ik heb gewoon mijn vinger opengehaald aan mijn kleren.

Dan de gesprekken met Stephen, hij is de broer van Francisca, Evelyn, Benter, Anastacia en Betty (ook een zus). Stephen heeft filosofie gestudeerd dus de gesprekken met hem zijn echt leuk, aangezien ze best een beetje tot discussie leiden en de mensen die mij kennen weten dat ik daar gek op ben! We hebben gepraat over liefde, geld, politiek en geloof. Het is echt interessant want je gaat door die gesprekken echt erover nadenken.

Tussen Bente en mij groeit de band echt, ten minste, dat gevoel heb ik dan. We zijn toch ook heel veel op elkaar aangewezen, alhoewel we ook wel heel veel dingen niet samen doen hoor, en de gesprekken zijn dan ook erg leuk. We lachen behoorlijk veel op een dag, maar we slepen elkaar er ook door. Als we iets vies moeten eten zoals porridge. Dat is een soort pap, maar het zag er gelukkig viezer uit dan het was, maar alsnog was het niet echt lekker!

Dingen die we zoal alleen doen (maar ook wel samen) is kaarten met de jongens, Bente heeft laatst geholpen met koken, voetballen met de kinderen en.. tja, gewoon dingen op de compound. Ook werden we door Eddie gescheiden bij een paar projecten, die we uiteindelijk wel allebei gedaan hebben, en dat was ook best wel even een uitdaging.

Daisy is dus een doof meisje (hoe vaak ik dat nou al wel niet gezegd heb) op wie ik echt gek ben. Ze is erg lief, en ze vindt het ook erg leuk om bij ons te zijn en om met ons spelletjes te doen. Communiceren met haar gaat eigenlijk steeds beter, maar het blijft natuurlijk wel lastig af en toe.

Vaak lopen Bente en ik naar het Pandi Headquarter, en dan worden we op straat natuurlijk vaak aangesproken: hey mzungu! How are you? Witte mensen blijven natuurlijk gewoon een bezichtiging. En we worden ook ontzettend vaak door de bordabordakoeriers en door de motorrijders aangesproken of we een ritje nodig hebben. Dat is vrij irritant.
Maar toen we vrijdag met de jongens naar Lake Victoria waren geweest om te vissen (ja, echt onze favoriete bezigheid), deden ze dat ineens veel minder. Ze hadden eindelijk door dat wij ook gewoon konden lopen, haha!
Van de jongens ken ik nu ondertussen ook al een paar namen, en er is er eentje bij met hele mooie tanden, die staat ook op de foto’s. Zijn naam is Paul, en hij is echt zo lief als die lacht. Maar af en toe merk je ook wel dat hij wat heeft meegemaakt want dan loopt ie een beetje stoer te doen, of hij is juist een beetje treurig. Ik vind hem echt interessant, omdat hij een van de weinige jongens is die niet echt contact met ons probeert te zoeken.

Verder zal ik nog een beetje het gastgezin beschrijven, omdat het natuurlijk heel leuk is om te weten in wat voor familie wij nu zitten.
Aan het hoofd staat mama Mary, een heel lieve wat oudere vrouw, dan heb je haar dochters: Betty, Benter, Evelyn, Francisca en Anastacia. De laatste 2 gaan naar school, Evelyn is op zoek naar een nieuwe baan, Benter heeft haar kappersopleiding afgerond en wil misschien ooit haar eigen zaakje beginnen en van Betty weet ik eigenlijk niet zoveel. Ik weet niet eens zeker of ze wel Betty heet! En als laatste heb je dan Stephen (dat is niet helemaal waar, want je hebt ook nog James en nog andere broers, maar die heb ik nog nooit ontmoet). Hij is dus degene met wie Bente en ik leuke en interessante gesprekken hebben, maar op dit moment is hij “between studies”, volgens mij. De inkomsten van het gezin komen dus vooral via het Pandiproject, waar wij ook onze bijdrage voor kost en inwoning aan betalen.

Bij de foto’s zitten ook foto’s van de compound, zodat jullie een beetje een idee hebben van hoe het er hier uitziet.

Verder zijn we, toen we verhuisd waren, de chocolaatjes van de familie Pruijn tegengekomen en ik wil bij deze even een bedankje plaatsen, ook namens Bente, ze zijn heeeeeeeeeerlijk!

(Daisy vindt ze ook erg lekker!)

Zoals de titel al zegt ben ik too busy to miss you. Maar aan de andere kant snap ik nu wel dat ik het echt wel ga missen daar! Ik heb, tot mijn eigen verbazing, behoefte aan regelmaat en structuur. Want op dit moment voelt het allemaal nog erg als vakantie en heel vrijblijvend, en dat is natuurlijk heel leuk, maar dat hou ik geen 6 maanden vol. Zeker niet buiten mijn vertrouwde omgeving. Dus hopelijk gaan we binnenkort een vaste planning maken!

Dat was het allemaal wel weer zo’n beetje. Laten jullie weten hoe het met jullie allemaal gaat? Via de mail kun je, als je dat graag wilt, mijn nummer vragen en ook mijn e-mailadres waar geen rotzooi op binnen komt, en ook mijn adres hier, voor als je een brief ofzo wilt sturenJ
En, als laatste oproep, ik weet dat het geld kost, maar kun je op de een of andere manier laten weten als mijn smsje aankomt? Want volgens mij gebeurt dat niet altijd helemaal zoals het hoort!

Tot snel!
Liefs