?

Het lijkt nog maar kort geleden dat ik mijn laatste weblog schreef, de weken vliegen echt voorbij. Sommigen zullen dat wel als een positieve zaak zien, ik kan er echter alleen maar van balen. Bente en ik hebben het best vaak over “als we weer thuis zijn”, want we zijn echt benieuwd naar hoe onze vriendschap zal verlopen, hoe wij (en de mensen om ons heen) veranderd zijn, wat we zullen gaan studeren, hoe ons leven eruit ziet, wat voor leuke dingen we gaan doen, etc.etc. Maar echt zin om naar huis te gaan heb ik (nog) niet. Ik heb hier nog zoveel te doen en te zien (en mee te maken).
Afgelopen week is er niet drastisch veel gebeurd. Bente en ik hebben een systeem om de tafels te leren “ontwikkeld” (oftewel gekopieerd) met tempo-toetsjes, tafelkaartjes en stickerkaarten, waar we komende week mee aan de slag willen gaan. Ook zijn we de straat opgegaan (nou ja…) We zijn woensdag naar een soort ochtendbijeenkomst voor straatjongens geweest, waar wordt gegeten, gespeeld en reclamegemaakt voor de verschillende opvangen en rehabilitatiecentra in Kisumu. ’s Avonds gingen we niet meer weg omdat mr Nyari de tijdelijke huisvader is, aangezien de echte huisvader met verlof is. Hij kan dus ’s avonds voorlopig niet weg.
Dat was erg leuk, vooral ook dat er gelijk één jongen, Jackton, mee terug liep naar Nyalenda. In totaal zijn er afgelopen week weer 3 jongens bijgekomen en de week daarvoor ook al 2, dus het is overbevolkt in het klaslokaal, de slaapzaal en op het voetbalveld, maar wel erg gezellig. Begin november zullen er weer een aantal jongens gerehabiliteerd worden, waaronder dan toch Rasto. Gelukkig maar, want hij wil graag naar huis.
Eigenlijk zou mijn grote vriend Zadock ook naar huis gaan dan, maar hij heeft aangegeven daar echt (nog) niet aan toe te zijn, aangezien hij bang is dat zijn vader hem dan zal slaan. Gelukkig wordt er daar wel naar geluisterd.

De afgelopen week hebben we helaas toch ook wel wat mankementen ontdekt binnen de organisatie. De helft van de jongens loopt bijvoorbeeld op blote voeten, omdat de slippers kapot zijn, of meegenomen door weggelopen jongens. Hierdoor hebben veel jongens wonden aan hun voeten. Met dezelfde blote voeten lopen ze dan weer de wc binnen die ze zelf moeten schoonhouden, maar wat vaak erg lastig gaat omdat er geen wc-papier is en de schoonmaakspullen ontoereikend zijn.
Of jongens die hier in plaats van 3 maanden al 2 jaar zitten en educatief gezien op een veel te laag niveau zitten, omdat ze niet naar een echte school gaan, of het ontbreken van een lesplan, jongens die gewoon hun boek ergens open slaan en de oefening maken zonder er rekening mee te houden dat het een verkeerd niveau is, of dat ze die oefening al 3 x hebben gemaakt. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar daar schieten we niks mee op. Bente en ik zijn er momenteel over aan het nadenken om een keer met het bestuur om de tafel te gaan zitten en de problemen vast te leggen en oplossingen te bedenken. Maar staan wij wel in die positie, of wordt van ons erlangd dat we ons daarin niet mengen? En willen we ons daar wel in mengen? Is dat niet zonde van onze tijd hier, en is het niet gewoon verspilde moeite?
Want we zijn er ondertussen wel achter dat er best geld is binnen KUAP. Maar ook dat daarvan een restaurant wordt gefinancieerd wat ik ij lange na niet als een goed restaurant zou zien, omdat ze lang niet alles hebben wat op de kaart staat. Of een auto die vrijwel de hele dag op zijn plek staat. Daaraan merk je wel dat het lastig zal zijn om geld vrij te krijgen voor het project.
Maar zelfs binnen het Child Service Program zijn er problemen. James bijvoorbeeld, het hoofd van dit programma, heb ik nog nooit in Nyalenda gezien. Of het feit dat de kids elke dag 20 minuten naar Pandi moeten lopen (vaak op blote voeten), dan moeten wachten totdat ze het eten krijgen, dan weer 20 minuten met zware zakken terug lopen om te gaan koken, allemaal onder lestijd.

Gelukkig zijn er ook mensen die wél voor deze jongens vechten, zoals leraar Philip, de stagiaires die echt ontzettend hun best doen en mr Nyaori, die op vooral vrijwillige basis ontzettend veel voor deze jongens en jongens die nog op de straat zijn doet. Elke willekeurige Nederlander had van zijn werkweek een burn-out gekregen. De huisvader is namelijk met verlof, dus hij neemt die taak er ook nog even bij.
En dan heeft ie voor de afgelopen 8 maanden al sh 500 (€5,-) ontvangen. En hij kan dan met de jongens mee “genieten” van het saaie eten en heeft een kleine kamer op het project, dat zijn “huis” is. De helft van onze kamer, of nog kleiner. Ja, deze man heeft echt hart voor zijn werk, zo heb ik het nog nooit gezien.

Momenteel zit ik langs de rand van het zwembad, mijn buik en bovenbenen flink verbrand en ik realiseer me hoe blij ik ben. Ook al heb ik hier zeker ook mindere dagen en vallen dingen tegen, het leven hier is leuk. En zeer waardevol. Ik geniet van elke dag, en er is nog geen dag zonder lachen geweest. En met lachen bedoel ik dan grootse pret.
(Dit schreef ik dus zondag, maar ondertussen zou het best kunnen dat vandaag echt een kutdag wordt. De enige ATM waar Bente en ik geld konden pinnen accepteert nu ook onze kaart niet meer, dus we moeten op zoek naar een nieuwe manier om geld te pinnen, of tot januari met €40,- pp zien door te komen.. Niet alleen daarom is vandaag stom, ik zit gewoon ook niet lekker in m’n vel, ben erg moe en een beetje chagrijnig, dus misschien is vandaag wel gewoon de eerste echte lachloze dag.)

De kinderen hier zijn trouwens zo vindingrijk. Dat ze blij waren met in onze ogen “niks”, dat wist ik wel. Maar dat zij van een plastic zakjes en een stuk touw een voetbal konden maken? Dat zie ik nog geen 10-jarige Nederlander doen. Of een autootje dat je kan duwen van een flesje, flesdoppen als wielen en een stuk ijzer? Dat bedenkt een kind nooit. Het zijn leuke jongens, stuk voor stuk. En hoe langer ik hier ben, hoe meer ik merk dat ik gek op ze ben. Het bijzondere aan deze jongens vind ik is dat ze weten hoe ze moeten overleven. Geen enkel Nederlands kind kan wat deze jongens kunnen. Vechten voor hun leven. En dat dwingt echt wel een bepaald respect af.

Ik ga nog even een duik nemen, want het zweet is overal. Het blijft trouwens leuk om de weblogs met de hand te schrijven. (Dat vond ik dus gisteren, vandaag vind ik het al een stuk minder leuk om alles over te typen.)

Liefs!